Młody Kaczor Donald: Niefortunne przypadki młodej kaczki - RECENZJA NA TRZY GŁOSY

Kilkanaście dni temu do sprzedaży trafiły trzy tomy z serii Opowieść komiksowa. Są to powieści, w których tekst łączy się z komiksowymi elementami. Nigdy wcześniej tego typu tytuły z kaczogrodzkimi i myszogrodzkimi bohaterami nie pojawiły się na polskim rynku, więc zostaną zrecenzowane w wyjątkowy sposób.

W ramach cyklu Recenzja na trzy głosy nad tytułami pochylą się:

• Radosław Koch, twórca Kaczej Agencji Informacyjnej
• Krzysztof Leszczewski, znany m.in. z fanowskich komiksów i rysunków na profilu K.Leszcz
• Radosław Sołtysiak, który publikuje na Youtube w ramach kanału Disney Mania.

Na początek - recenzja Młodego Kaczora Donalda: Niefortunnych przypadków młodej kaczki, a w ciągu najbliższych dni pojawią się teksty o dwóch pozostałych książkach.  Pamiętajcie, że tylko do końca niedzieli możecie wziąć udział w konkursie, w którym do wygrania są zestawy Opowieści komiksowej. Książki kupicie natomiast na Egmont.pl, z kodem "wakacje2020" nalicza się rabat 35% od ceny okładkowej.

Niefortunne przypadki młodej kaczki to stworzona przez Jimmiego Gownleya i Jay Fosgitt historia o młodym Kaczorze Donaldzie, który na wskutek wyjątkowego zbiegu okoliczności dostaje się do elitarnej szkoły KRIP. Tam musi przetrwać, aby móc uratować gospodarstwo Babci Kaczki zajęte przez bank.

Radosław Koch:

Pierwsze reakcje na zapowiedź Opowieści komiksowej nie były najlepsze. Wiele osób narzekało, że będą to kolejne przeciętne książki z obrazkami. A co wy pomyśleliście gdy pierwszy raz usłyszeliście o zapowiedzi Niefortunnych przypadkach młodej kaczki?

Krzysztof Leszczewski:

Na początku nie wiedziałem nic. Potem dostałem informację, że to będą książkowe wersje komiksów z jakiejś niemieckiej linii. Myślałem, że wytną kadry z komiksów, i wkleją je w tekst, co mi się bardzo nie spodobało. Potem się dowiedziałem, że to będzie pisane i rysowane "od zera", i mi się ciut polepszyło nastawienie. Ogólnie spodziewałem się czegoś w stylu Dziennika Cwaniaczka czy książek z serii Big Nate (pod idiotycznym polskim tytułem Zapiski Luzaka).

Radosław Sołtysiak:

: Prawdę mówiąc czegoś na kształt 12 prac Asteriksa czy Jak Obelix wpadł do kociołka z magicznym wywarem gdy był mały - prostej książeczki z obrazkami, być może i ładnymi obrazkami, ale raczej prostej książeczki.

RK:

Też tak na początku myślałem. Obawiałem, ze będzie to kolejna książka z obrazkami jakich wiele na rynku. Dodatkowo, szczególnie gdy ujrzałem pierwszą udostępnioną, niemiecką okładkę tomu, to byłem nastawiany dość negatywnie, ponieważ przeraził mnie trochę "inny" wygląd Donalda.

RS:

Akurat w tej kwestii nie było źle- najgorzej pod względem graficznym wypada Strachosfera.

KL:

Mnie nowy wygląd Donalda jakoś nie razi, aczkolwiek wolałbym, żeby zachowali jego kultowy marynarski strój. Ale w sumie jest okej.

RS:

Podpinam się, na samym samym początku gdy zobaczyłem okładkę moja pierwsza myśl brzmiała: "O, Hyzio". Dobrze byłoby wykorzystać ikoniczne atrybuty tej postaci, ale nie mam z tym większego problemu.

RK:

Potem na półkach księgarń, a także w moim i waszych domach pojawiła się książka i wszystkie wątpliwości zostały rozwiane. Co was najbardziej zaskoczyło w Niefortunnych przygodach młodej kaczki? Pytanie nie jest łatwe, ponieważ mnie zaskoczyło bardzo, ale to bardzo dużo rzeczy. Gdybym miał wybrać jedną - to ilość postaci znanych z komiksów, które pojawiają się w fabule.

RS:

Przede wszystkim to, że to faktycznie jest Opowieść komiksowa, a nie kolejna książka z dodatkiem ilustracji. Ciężko to opisać, gdy się nie miało z nią kontaktu, ale taka forma opowiadania historii rzeczywiście lokuje się gdzieś między komiksem, a klasyczną formą literacką. Ilustracje są równie istotne co sam tekst i wraz z nim uzupełniają się w tworzeniu całości.

KL:

Zaskoczyło mnie to, że jest to dobra książka, i genialnie się autorzy bawią formą. Bo wcześniej czytałem pozostałe książki z tej linii, i - szczerze mówiąc - rozczarowały mnie.  A poza tym zaskoczyło mnie, że puszczali sporo oczek w stronę wiernych fanów. Rozbawiło mnie nawiązanie do pewnego serialu dla maluchów na koniec. I tak, ilość znanych z komiksów bohaterów też doceniam. bardzo fajnie się czytało sceny z udziałem Emila Orła (którego Fosgitt genialnie rysował).

RS:

Co jeszcze mnie zaskoczyło? Nałogowe łamanie czwartej ściany i generalnie jaki humor jest zabawny i inteligentny. Zdecydowanie nie jest to przeciętna książeczka z kaczorkami dla dzieci, a ciekawy eksperyment, którego efekty bardzo przypadły mi do gustu - to jak Narrator reaguje z otoczeniem, interakcje miedzy bohaterami i przywiązanie do detali, które fani wyłapią bez problemu. Woźni nazywają się Floyd i Carl, a są kolejno myszą i kaczką  Geniusz!

RK:

Ej.... NA SERIO ochroniarze nazywają się Floyd i Carl, i są myszą oraz kaczką? To tak jak się czyta książki po nocy i nie zauważa takich detali... Kompletnie przemknęły mojej uwadze te postaci. Jednak to pokazuje jak świadoma jest ta książka. To jest nadal świetna lektura dla dzieci, ale widać, że autorzy włożyli dużo serca w treść.

KL

Tak. Możliwe, że gdybym przeczytał tę książkę jeszcze kilka razy, to bym dostrzegł smaczki, których teraz nie dostrzegłem. Ogólnie czytając Szpiegomanię i Strachosferę miałem wrażenie, że autorzy trochę po macoszemu traktowali ten materiał. A w przypadku Młodej Kaczki czułem, że tworzyli to z pasją, i czują tę formę, narrację, ten świat i te postacie.

RS:

Wiele wątków samej historii też mi się niezwykle spodobało - taka relacja ala Fineasz z Izabellą między Donaldem, a Dolly, cała historia jak Donald w ogóle dostał się na KRIP (swoją drogą świetna zabawa skrótowcami, jak zawsze w komiksach Disneya), rozwój relacji między Mikim a Donaldem (fani szkalowania Mikiego z grupy Kaczogród powinni być zadowoleni ). No i jestem naprawdę ciekaw jak rozwinęłyby się te perypetie dalej. Zwłaszcza wątek Daisy i Dolly. I tak, zdecydowanie widać pasję z jaką pisali i rysowali to twórcy.

KL:

W ogóle Miki w tej książce mi się szalenie podoba. Jest to wprawdzie osoba, której się wszystko udaje, ale jest szalenie przesympatyczna!

RK:

Jak niektórzy wiedzą, sam uwielbiam postać Mikiego i teoretycznie nie do końca mogłoby mi się podobać jak postać jest zaprezentowana w książce, ale jednak - według mnie jest to świetne rozwiązanie. Na dodatek czuć, że Miki jest Mikim, a nie jakąś inną postacią. Ogólnie książka jest pełna genialnych bohaterów. W większości młodych wersji znanych postaci, ale też paru nowych.

RS:

Ogółem - wszystkie te postacie wydają się bardzo autentyczne i zachowują się tak jak na nich przystało - w momencie, gdy Morsewicz wygłasza głupi żart śmieje się tylko Goofy. To tak bardzo w punkt.

KL:

Dokładnie! Dla mnie Miki jest pozytywnie nastawionym do życia miłym gościem! Tak Miki powinien być częściej pisany!

RK:

Jeżeli jednak miałbym wskazać największa zaletę książki, to jest nim postać narratora. Niezwykle zabawna, ale przy okazji zarządzająca tym "wielkim cyrkiem" jakim są Niefortunne przygody młodej kaczki.

RS:

Prawda - narrator to jeden z największych sztosów tej książki. Ja sam niezwykle lubię sytuacje, gdy narrator reaguje z opowiadanym przez niego otoczeniem, a tu gagi związane z takimi sytuacjami są z jednej strony wręcz nagminne, ale z drugiej strony zawsze ograne w tak dobry sposób, ze nigdy się nie nudzą. Przede wszystkim opowiada w bardzo żywy sposób, bardzo łatwo jest się wciągnąć w świat przedstawiony.

KL:

Tak. Bardzo doceniam, jak Gownley się bawił narracją. Idealnie pasuje to do przyjętej formy publikacji. Dzięki temu tradycyjna literacka forma idealnie się wpasowywała z formą komiksu.

RK:

Dokładnie. Miałem spore obawy, że po lekturze książki będziemy mówić "fajne, ale lepiej sprawdziłoby się jako komiks". A dostaliśmy coś, co prawdopodobnie nigdy tak dobrze by nie wyszło w formie komiksowej. Bo wprawdzie mieliśmy parę komiksów, w których narrator pełnił taką rolę, ale nie aż taką.

RS:

Dokładnie, też mi się tak wydaje.

KL:

W rzeczy samej! Czytając Strachosferę miałem wrażenie, że lepiej by to działało jako komiks, choć autor trochę pobawił, i siostrzeńców uczynił narratorami. A w przypadku Młodego Kaczora Donalda wszystko idealnie współgrało.

RK:

Strasznie posłodziliśmy o Niefortunnych przypadkach, ale czy według was książka ma wady? Bo ja po lekturze miałem jednak pewien niedosyt.

RS:

Kurczę, ciężko je znaleźć, powiedziałbym nawet, że ostatnio tak mocno się wciągnąłem czytając W kręgu tajemnic, a to już coś znaczy.

KL:

Hmm... Może niektóre postacie można było bardziej rozwinąć. Ale w sumie trochę za dużo by tego było.

RK:

Mnie w sumie rozczarowało jedynie to, że tak po 150 stronach liczyłem na ciut ciekawsze rozwiązanie historii, a jednak nie było ono aż tak dobre jak się spodziewałem. Trochę zbyt proste, zbyt oczywiste, choć niezwykle zabawne.

KL:

No, w sumie rzeczywiście mogło być ciut ciekawsze. Ale podobał mi się występ Sknerusa, który w tej książce był pokazany jako taki dobry wujek, i mi się zrobiło ciepło w serduchu. Chciałbym więcej tak pokazanego Sknerusa!

RK:

Ale poza tym - chapeau bas. Zgadzam się z wcześniejszą opinią, że dawno mnie żadna książka (ani komiks) tak nie wciągnęła i dawno tak się nie śmiałem czytając historię o bohaterach Disneya

RS:

Czy ja wiem... uważam, że książka jest niemal bez wad . Zakończenie może i mogło być ciekawsze, ale nie czuje się nim rozczarowany. Być może wątek, w którym Donald pomagał Emilowi był trochę niepotrzebny, bo tak naprawdę nie wpłynął na historię w żaden sposób, ale tak poza tym.... nic mi nie przychodzi do głowy

RK:

No tak, troszkę mnie wątek Emila zawiódł, liczyłem na jakieś ciekawsze rozwinięcie.

KL:

Mi wprowadzenie Emila się bardzo podobało. Po prostu fajnie się czytało jak jakiś dzieciak buduje złowieszcze maszyny, choć faktycznie można było ciekawiej i zabawniej to poprowadzić. Bo w sumie, moim zdaniem, potencjał na tę postać był większy niż wykorzystano .

RS:

Poza tym - kupa śmiechu, prosta, ale wartka akcja, wspaniali bohaterowie i jeszcze lepszy narrator, co tu dużo mówić. Sama postać Emila była okej i to że budował śmiercionośne maszyny na boku też bardzo w jego stylu, ale chodzi mi o sam wątek pomagającego mu Donalda - był po nic tak naprawdę.

RK:

Już wspomnieliśmy o tym, że rysunki świetnie łączą się z tekstem, ale co sądzicie o nich jako samodzielnym tworze? Bo przyznam szczerze, że gdyby Jay Fosgitt dostał jakiś fajny scenariusz komiksowy, to chętnie bym zobaczył narysowany przez niego komiks. Jak dla mnie jego styl wprowadza sporo świeżości do komiksów Disneya, ale jednocześnie nie zrywa z klasyką.

RS:

Tak, rysunki w porządku. Może nieco odmienne od tego, co zazwyczaj widujemy, ale kreskówkowe i niezwykle żywe. Wciąż skłaniam się raczej ku klasycznej kresce, ale same w sobie są naprawdę w porządku, zresztą już przed premierą uznałem je za dobre - nie byłem z kolei pewien (i wciąż nie jestem) co do ilustracji pozostałych książek, ich estetyka już do mnie aż tak nie przemawia.

KL:

Śmiało powiem, że komiksy rysowane przez Fosgitta mogłby by się śmiało ukazywać w takich Gigantach. Tak, jak mówiłeś, dają powiew świeżości, i trzymają się klasycznego disnejowskiego stylu. Tak samo jak Mottura, Freccero, Midthun czy Rota.Szczególnie mi się podoba, jaką kreską narysowany jest ogon Mikiego. No i w paru miejscach są ładne malunki.

RK:

Ja w sumie mógłbym wskazać jedną rzecz, która nie do końca mi pasowała w rysunkach - Dziobas wcale nie wygląda jak Dziobas. Albo inaczej - mógłby być losową kaczką.

KL:

Taaak... ja też miałem zgrzyt. Ale poza tym widzę, że Fosgitt nie przekombinował z designami postaci, i szanuję to.

RS:

Dziobas mam wrażenie trochę wzorowany jest na wczesnym imidżu tej postaci, gdy nie miał jeszcze takich długich włosów, a raczej właśnie taki rozczochrany tupecik, Jednak brakowało mu choćby czapki z pomponem, to prawda

RK:

Świetnie natomiast wygląda paleta kolorystyczna rysunków, dzięki czemu cała książka wygląda bardzo kreskówkowo. Wydaje mi się, że trochę czuć w tym inspirację nowymi Kaczymi Opowieściami.

KL:

Hmm... Zwróciłem uwagę, że w kolorowaniu zostało sporo białego, i w sumie było to na swój sposób oryginalne, i mi to jakoś specjalnie nie przeszkadzało, ale nie trafiło to do mnie, szczerze mówiąc.

RS:

To akurat pewnie część stylistyki, jak dla mnie całkiem pasuje, nie odwraca uwagi od tego co najważniejsze, czyli bohaterów i tekstu.

RK:

Trochę wspomnieliśmy o tym wcześniej, ale czy chcielibyście zobaczyć kontynuację Niefortunnych przypadków? Ja na to ogromnie liczę, ponieważ zakończenie pozostawiło pewien niedosyt, a na dodatek widzę ogromny potencjał w wykreowanym w książce uniwersum.

KL:

TAK! Autorom udało się stworzyć ciekawy świat, i jak dla mnie każda postać zasługuje na rozwinięcie! Jak dla mnie mógłby powstać zbiór krótkich opowiadań.

RS:

Jak najbardziej, po zakończeniu lektury poczułem jakby to miał być dopiero początek czegoś większego, sposób, w jaki poprowadzono tu całą akcję i wykreowano świat pozostawia duże pole do popisu, zdecydowanie chciałbym przeczytać jakąś kontynuację.

RK:

Opowiadania o poszczególnych postaciach to świetny pomysł, kontynuacja także, ale chyba można byłoby rozwinąć świat o kolejne postaci. Ja, osobiście, chętnie zobaczyłbym Gogusia.  Szczególnie, że bardzo mi się podobały w Niefortunnych przypadkach sceny wściekłości Donalda, a dodając do nich Gogusia, mogłyby być jeszcze lepsze.

RS:

Zdecydowanie!

KL:

Ano. Z Gogusiem to fajny pomysł. Albo jakby jeszcze Jonesa dali, byłoby fajnie. Sceny wściekłości Donalda także były spoko. Ogólnie widzę, że Donald w tej książce był bardzo "donaldowy". Był nerwowy, egocentryczny, często robił głupie rzeczy, ale jednak jest tym dobrym kaczorem z dobrym sercem, który generalnie chce dobrze, i jego starania by uratować gospodarstwo Babci były naprawdę miłe.

RS:

Tak ciekawie został tu potraktowany świat Kaczora Donalda, że z chęcią zobaczyłbym więcej opowieści w tym stylu, z udziałem nowych bohaterów. Może Della? Skoro Disney dał zielone światło na jej użycie w nowych Kaczych Opowieściach.

RK

Z tą Dellą to śmieszna sprawa, bo byłaby to 3 dziewczyna z imieniem na "D". Dolly, Daisy, Della...

RS

D bardzo dobrze komponuje się z nazwiskiem "kaczor". Co poradzić.

KL:

Dobrze, że Jacek Drewnowski był redaktorem merytorycznym serii. Dzięki temu nie ma kwiatków, że Daisy nazywa się Dolly.

RS:

Ogółem czuć tu trochę też tego "filmowego" Donalda. Nie tylko tego "komiksowego". Mozemy zwrócić uwagę także na to, że Glaudiusz Kwaczyńśki też ma swój filmowy strój. Szary garnitur zamiast zielonego płaszcza.

KL:

Ano, też miałem takie wrażenie. Pojawiały się postacie, które występują w "kreskówkowym" uniwersum, jak Chip i Dale. Też cechą filmów i seriali jest to, że kaczki i myszy ze sobą normalnie egzystują.

RK:

Trzeba dodać, że polskie wydanie zostało przygotowane na najwyższym poziomie. Jest tutaj bardzo dużo humoru słownego, który łatwo mógłby zostać zaprzepaszczony, gdyby tłumaczenie było słabe.

KL:

Tak. Też Radek Sołtysiak wcześniej zauważył, że śmieszny skrót jest bardzo w duchu komiksów.

RS:

Prawda - nie ma błędów czy bełkotów, czyta się płynnie i przyjemnie, a wszelkie żarty zostały błyskotliwie przetłumaczone.

RK:

Choćby warto wspomnieć nazwę sportu, w którym Donald jest mistrzem, czyli Czambułu na Flegmie. Ma to brzmieć śmiesznie (i trochę bełkotliwie) i brzmi.

RS:

Jako użytkownik autokorekty utożsamiam się z sytuacją powstania nazwy tej dyscypliny.

KL:

Zastanawiam się, czy tłumacz nie próbował napisać na telefonie "Najlepszy kaczor na świecie", i zobaczyć jak mu telefon zinterpretuje. Ja jestem sobie wdzięczny, że wyłączyłem autokorektę w telefonie, aczkolwiek może straciłem przez to szansę na dostanie się do elitarnej szkoły

RK:

Tak, trzeba przyznać, że takiego ciut irracjonalnego humoru jest w książce sporo i jestem wręcz zaskoczony, że tłumaczenie wypadło tak dobrze.

RK:

Zmierzając ku końcowi - na ile w skali od 1 do 10 oceniacie Niefortunne przypadki młodej kaczki i czy polecilibyście książkę czytelnikom regularnie czytającym kacze i mysie komiksy?

KL:

Poleciłbym wszystkim czytelnikom. Nawet tym, którzy nigdy w życiu żadnego komiksu Disneya nie czytali. A oceny liczbowej nie daję, bo nie jestem fanem ocen liczbowych. Powiem tylko tyle, że ta książka mimo, że czasami nie wykorzystała potencjału w 100%, to zapewniła mi mnóstwo radochy.

RS:

Książka może i na pierwszy rzut oka wygląda jak coś tylko dla maluchów, ale nie warto wierzyć uprzedzeniom, bo jest ona prawdziwym złotem. Już samo to, że nie mogłem znaleźć wad o czymś świadczy. Poza tym dzięki frajdzie, jaką sprawiło mi czytanie tej książki połknąłem Młodego Kaczora Donalda na dwa posiedzenia. Sądzę więc, że z czystym sumieniem mogę wystawić nawet te 10/10. Niesamowicie zabawna, ciekawa pod względem formy i ujmująca za serducho. Widać w niej pasję, a sama lektura daje niedosyt, a dla mnie to zawsze był wyznacznik czegoś ponadprzeciętnego - gdy zwyczajnie chcesz czegoś więcej. Tak więc polecam to i dla dużych i małych, dla fanów starej i nowej daty, myślę że wszyscy znajdą coś dla siebie w tej wspaniałej publikacji

RK:

Dla mnie to jest takie solidne 9/10, i zgadzam się ze słowami przedmówcy - jest to niesamowicie zabawna książka, samoświadoma, pełna smaczków dla fanów komiksów Disneya, ale też przystępna do bardzo szerokiego odbiorcy. A co najważniejsze - jest to jedyna w swoim rodzaju historia, w pełni wykorzystująca fakt bycia książką połączoną z komiksem. Gdyby każda tego typu pozycja wyglądała tak dobrze, to żylibyśmy w raju.

Na Kaczej Agencji Informacyjnej znajdziecie wiele innych materiałów związanych z serią. W osobnych tekstach znajdziecie informacje prasowej o serii, przykładowe strony oraz prezentacje wydań.

Źródło ilustracji: materiały prasowe - HarperCollins